Isle of Man Centurion 100 Mile/24Hr Walk 19/20 August 2006
Programma
Na de geslaagde proef te Schiedam voor het Continental
Centurionschap stond nu de echte race nog op het programma en deze naderde
behoorlijk rap. Alhoewel ik vlak na Schiedam zei dat
ik iets dergelijks nooit en te nimmer
meer zou doen, veranderde dit 2 dagen later al snel in misschien en nog wat
later was er aangemeld voor de 100 mijl/24 uurs Centurion race, die dit jaar
werd gehouden op het engelse Isle of
Man. De organisatie was deze keer in handen van de Isle of Man Veteran
Athletes Club, waar niets op aan te merken viel, zo zou blijken.
Voor het Nederlands/Belgisch team zou wandelvereniging OLAT de verzorging voor haar rekening
nemen al of niet in combinatie met de reis er naartoe.
Zelf verkoos ik te reizen met vliegtuig boven dat met de auto/boot. Wel zou ik me later bij het team voegen en
overnachten in hetzelfde hotel, echter de hotelier had een fout gemaakt en ik kon daardoor dus
niet meer terecht in dat hotel. Mijn overnachting met mijn wandelcoach viel
hierdoor in het water en ging opzoek naar een ander hotel. Dit werd
uiteindelijk het Welbeck Hotel, deze bleek zich op steenworpafstand van het door Theo Tromp gehuurde St
Heliers Hotel te bevinden, aan de prachtige promenade.
De eigenaar van mijn hotel was op scherp en meldde me per e-mail dat hij had
gezien dat ik ging deelnemen aan de race, hij bleek zelf ook mee te gaan doen
en ik herkende enig speurenthousiasme van hem in mezelf. Dit verschafte me sowieso 10% korting maar belangrijker ; ik had een
slaapplaats en daarmee was uiteindelijk alle onzekerheid verdwenen, nou ja,
alle, er stond nog wat op het programma...........
‘Man to Man’
Donderdagochtend word
ik om 5 uur ’s
morgens door mijn pa opgehaald en afgezet op Schiphol, om zo op tijd in te
checken en vervolgens naar Londen Gathwick te vliegen. Eenmaal daar geland
moest er in rap tempo worden overgestapt en na een vlucht van grofweg 1 uur
werd er geland op het prachtige Isle of Man.
Ook de aansluiting met de bus was prima en even later zit ik
dan ook in een fraaie dubbeldekker voor een rit naar Douglas. Onderweg zag ik
direct al dat het eiland zeer fraaie natuur te bieden had en heeft uiteraard, en baalde er
eigenlijk van dat we niet één grote ronde over het eiland konden lopen in
plaats van 131 rondjes over een atletiek baan.
Tenslotte restte mij nog 1 taxirit
naar mijn hotel en even later meldde ik mij dan ook bij de receptie van het
prachtige Welbeck Hotel waar ik mijn toegangspas van de kamer in ontvangst nam.
Na een kort bezoek aan mijn kamer, die er puik uitzag, ging
ik wat inkopen doen en tegelijkertijd het eiland verkennen. Het hotel bevindt zich op 100 meter
afstand van de prachtige promenade en dus kon ik een lekkere strandwandeling
maken gevolgd door een caferust en terplekke
genoot ik van een pint Carling.
Teruglopend over de boulevard gingen mijn gedachten even terug naar
Hawaï en constateerde dat de boulevard hier wel wat van weg had, uiteraard het
klimaat niet, maar voor een 100 mijl hoeft het niet zo gek warm te zijn en
waren de condities hier niet verkeerd. Later in de middag ontmoette ik
eindelijk de hoteleigenaar, Michael George,
die mij vroeg of
ik trek had in een wandeling. Dit leek mij een goed idee en konden zo elkanders
sportervaringen uitwisselen. Eerst zijn we bij zijn huis langs geweest
aangezien Michael zich nog moest omkleden. Hier kon ik even een blik werpen op
zijn prijzenkast en wist direct al dat deze man niet makkelijk te kloppen zou
zijn; 3 uur en 1 minuut over de Londen Marathon is niet misselijk en daarnaast
had de man behoorlijk gepresteerd tijdens de Parish Walk van 85 mijl die
ook gehouden wordt op dit eiland.
In gezelschap van zijn zoontje Terence op de fiets, wandelen
we naar het National Sports Centre om het parcours te verkennen, hier waren we
snel klaar mee en verlieten het maar weer gauw omdat we 2 dagen later 131 keer
het rondje zouden gaan afleggen, je moet er toch niet aan denken...........
Met nog een leuk ommetje gingen we
weer richting het hotel waar ik overigens heerlijk ging dineren. We bleken
precies op tijd te zijn teruggekeerd want de regen kwam met bakken tegelijk uit
de lucht vallen dit maakte me met oog op de wedstrijd nog nerveuzer, maar goed
het is nog geen zaterdag.
Om het toch van me af te zetten zocht ik wat afleiding en
vertrok naar de Queens pub om daar een afzakkertje te pakken gevolgd door een overheerlijke
nachtrust in het hotel.
De volgende dag stond ik redelijk vroeg op voor mijn eerste
engelse ontbijt, echter wel een continental breakfast voor deze Continental
Centurion aangezien ik geen vette worsten en gebakken vis op dat vroege
tijdstip door mijn strot krijg, die geur alleen al zeg.....
Toevalligerwijs liep ik even later het Nederlands/Belgisch
team tegen het lijf, vlak voor hun hotel. Zij gingen een rondtrip maken die dag
over het eiland met gevarieerd openbaar vervoer, een dagticket voor de gehele
dag met divers openbaar vervoer voor maar 10 engelse ponden. Ikzelf besloot te
voet te werk te gaan en zou dus met een deel van het eiland genoegen moeten
nemen. Mijn wandeling ging richting de Sea Terminal en daar verder de heuvels op, waar je
op een zeer mooie route langs de ruige kust uitkomt. Het eerste dorp wat ik
daar tegen kwam bleek te bestaan uit 1
huis of zoiets en mijn geplande lunch
ging dus mooi niet door en besloot terug te keren want te veel kilometers zou
wel eens vragen om
problemen kunnen zijn.
Er was genoten van circa 25 mooie kilometers en daar ging het per
slot van rekening om, tevens kwam de wedstrijd kwam nu echt dichtbij. De
details van mijn diner zal ik u besparen, wel wil ik verklappen dat ik de naam
van KFC direct zou veranderen in Kentucky Unfried Chicken en dat
zegt genoeg ; de kippen kregen weer vleugels, zal ik maar zeggen......Geen goede voorbereiding en maar hopen op het beste.
Vlak voor het slapen gaan, of althans voor wat het door ging
heb ik nog wat geprobeerd het één en ander voor te bereiden maar zelfs de
wedstrijdchip kostte me een uur voordat ie op mijn
schoen zat, geslapen werd er niet veel
en de wedstrijd moest en zou beginnen,
ik werd er gek van !
The Race !!!
Eindelijk was het zover, de dag van de race was aangebroken
en ging vervolgens uitchecken vanwege het feit dat ik er vanuit ging dat ik de
volgende nacht niet zou slapen maar zou “harken” om Piet zijn woorden maar te
gebruiken, en wel op het circuit van het NSC. De hoteleigenaar bood me wederom
een lift aan naar de start/finish locatie en deed dit op verzoek van mij
omstreeks half 11, zelf zou hij later komen. Zodoende hield ik nog zo’n dikke 3 en een half uur over om een heleboel punten op
de i te zetten en voorts met andere
Nederlanders en Belgen bij te praten, onder hen : Ties van den Berg,Erik
Dikken, Frank van der Gulik, Leo Houben, Co de Jong, Piet van der Kroft, Frans
Leijtens, Marcelino Sobczak, Hedwig VandePutte, JaapVisser, Hans de Vries,
Robert de Wolf, en tenslotte ikzelf. De verzorging werd uitgevoerd door Theo
Tromp, Conny Nakken en
Paula Peters. Als rondeteller en tevens supporter was Gerrit de
Jong, bestuurslid van Centurion Vereniging Nederland van de partij.
Net nadat ik geheel in wedstrijdtenue was omgekleed ging ik
naar buiten en zag het er erg triest uit, het regende behoorlijk en het was
zwaar bewolkt.
Echter tijdens de toespraak vlak voor het startschot was het
droog en brak de zon zelfs door. Eindelijk werd het startschot gegeven en
gingen met 76 lopers van start met als doel om minstens 131 keer het rondje van
1.22 km af te leggen. Na herhaald advies, mede van Ties om rustig te starten
ging het vrij rustig aan en hadden we flink wat plezier tijdens de eerste uren. De sfeer was
dan ook ontiegelijk goed te noemen en merkte dan ook echt verschil met een
dergelijke wedstrijd in Nederland. Je merkt gewoon dat het hier veel meer leeft
en dat maakt het lopen er makkelijker op. De snellere lopers hadden al snel een
ronde of meer voorsprong en kon dit goed in de gaten houden op zo’n korte ronde. Voor mezelf was het
zaak om de 100 mijl binnen de 24 uur te lopen gezien het feit dat dit mijn
eerste keer in Engeland was en niet al te veel risico te nemen, alles wat
sneller zou zijn was mooi meegenomen en zo zag het er ook een lange tijd naar
uit, met de kanttekening dat de wedstrijd nog “vers” was.
Na circa een uur of 6 besloot ik alleen verder te gaan, Ties
en ik hadden er toen ruim 48 km op zitten en zaten dus goed op schema. Alleen
is natuurlijk betrekkelijk want op zo’n korte ronde
kom je uiteraard vaak zat lopers tegen, je wordt gepasseerd of passeert zelf weer een ander. Inmiddels
beginnen de lopers van de 20 Mile Stroll zich ook langs het parcours te
verzamelen, zo’n 110 deelnemers en dus ging het nog
drukker worden op de baan.
Dit zorgde ook weer voor wat afleiding en zij gingen 10 uur
in de avond van start.
Qua techniek zaten hier zeer sterke lopers/loopsters bij en daar
kunnen de Nederlandse lopers nog wel wat van leren, het was letterlijk en
figuurlijk zeer aantrekkelijk om naar te kijken.
Halverwege vond ik het wel even tijd voor een “mini-break”
zoals Jaap zich nog goed weet te herinneren, met 10 uur en 18 minuten op de klok
had ik rustiger aan gedaan in vergelijking met Schiedam en hopelijk zou dit
later zijn vruchten afwerpen. Na 20 minuten vond ik het welletjes en trok even
snel een trainingsjack aan om vervolgens weer te starten.
Nu gewapend met stevige punkrock ging het weer erg lekker en
de “mini-break” had me goed gedaan en het tempo kwam hierdoor ten goede. Even
later kwam ik naast de sterk lopende Sue Biggart te lopen en raakten in gesprek
en liepen zo aardig wat rondes samen. Zij had mij inmiddels
al een keer of wat op een ronde gezet maar het was gezellig en bovendien
weerhield het me ervan om weer langs de kant te gaan zitten.
Inmiddels was de laatste deelnemer van de 20 Mile Stroll ook
gefinisht en was het aanzienlijk rustiger op het parcours. Na een aantal koffiepauzes kwam mijn
schema nog steeds niet in gevaar en werd het inmiddels weer licht, hetgeen voor de meeste lopers als prettig wordt ervaren. Helaas
was mijn I-POD leeg of beter gezegd de batterij hiervan en moest dus helaas
zonder muziek verder, het tempo donderstraalde in elkaar. Sean Hands liep nog
steeds op de eerste positie gevolgd door Sandra Brown, echter ging het voor
Sean niet meer van een leien ‘dakkie‘. Op een gegeven moment begon de
organisatie zo af en toe eens met het omroepen van de posities waarin de lopers
zich bevonden. Ik dacht te horen dat ik in ronde 118 zat en een ronde later
bleek dit 111 te zijn, een forse tegenvaller. Een aantal rondes later kwam ik
opnieuw Sue Biggart tegen die geen tempo meer kon maken en mij vroeg haar de
laatste 5 rondes te helpen. Omdat ik zelf vaak de neiging had om weer gezellig bij de OLAT verzorging te
gaan zitten, diende dit een dubbel belang en schroefde het tempo behoorlijk op
naar een dikke 8 per uur, steeds controlerend of Sue kon volgen. Aangemoedigd door haar
coach Charlie Weston ging het hard en vlogen de rondes voorbij. Nu ging de
bel voor Sue en dit betekende voor haar nog 1 rondje.Ttijdens het passeren van
de mat was ik voor mijn gevoel ook gefinisht maar het tegendeel was de
realiteit ; ik moest er nog 11 !!!
Alhoewel dit nog maar 13 kilometer
was, waren dit wel de zwaarste van deze race, maar goed iedereen moet er voor
werken en je krijgt ze niet voor niets. Inmiddels hadden Marcelino Sobczak,
Frank van der Gulik en Frans Leijtens de 100 mijl er al opzitten en ging ik zelf als
vierde Nederlander over de finishmat. Met mijn tijd van 22 uur en 13 minuten
verbeterde ik mijn tijd van Schiedam met circa 3 kwartier en ben hier zeer content mee.
Vanaf de tribune zat ik met Frans de overige deelnemers te
bekijken. Na enige tijd melde ook Ties zich bij ons en zagen Jaap en Leo vlak
na elkaar over de mat gaan. Ook Erik liep een goede race en
hield Piet net achter zich.
Hedwig maakte het weer zeer spannend door een
kleine 5 minuten voor de 24 uurs limiet te finishen, helaas wisten Co de
Jong en Hans de Vries deze keer de 100
mijl niet binnen de limiet volbrengen.
Een uur na de wedstrijd stond ons de prijsuitreiking te
wachten en deze duurde voor mijn gevoel super lang maar ook dit hoort erbij. Sean
Hands was inmiddels hersteld ( moest na het finishen
even aan het gas ) en nam de eerste prijs in ontvangst, gevolgd door Sandra
Brown op de tweede plek. Op plaats 3 was Sue Biggart geëindigd en was daarmee
snelste debutant. Marcelino Sobczak was op een
zeer fraaie vierde plaats geëindigd en ontving tevens een prijs voor het winnen van de 24 uur.
Frank van der Gulik ontving de Bill King Memorial Trophy voor de
jongste finisher. Afgezien van het feit dat Jaap Visser weinig concurrentie had
voor de Eddie McNeir Trophy flikte hij het toch maar weer en wel voor de vijfde
keer oprij !!!
Tenslotte werd elke nieuwe
Centurion naar voren geroepen om de bijbehorende speld in ontvangst te nemen.
Aanvankelijk leek ik niet in de prijzen gevallen te zijn,
behalve dan de Centurionspeld nummer 1037, echter was er toch nog een verassing
; Sue had voor mij een
felgekleurde tas met daarin 4 Nederlandse versnaperingen en een
leuke kaart gehaald, als dank voor de aanmoediging.
Een goed gevoel !!!
Na afloop van de prijsuitreiking bestelde ik direct een taxi
naar het hotel. Een aantal van het Nederlands/Belgisch team reed met Theo en
consorten mee. In allerijl meldde Marcelino, Hans en Jaap zich ook om zo met
een goedgevulde taxi naar de hotels te rijden.
Bij het Welbeck Hotel stapte ik uit en nam afscheid van hun,
zij zouden de volgende dag afreizen naar Nederland. Gelukkig
kon ik nog tot Dinsdag blijven en zodoende uitrusten
en genieten van dit geweldige evenement
en uiteindelijk van deze korte maar zeer krachtige vakantie, niet normaal
gewoon !!!
Ter afsluiting nam Michael George mij Dinsdag
voor vertrek nog mee voor een rit over het eiland om zo een behoorlijk deel van
de Parish Walk te zien, toen wist ik het zeker ; ik ga in juni terug om deel te
nemen aan de Parish Walk.
Voor mij was dit een enorm goede ervaring, qua parcours
natuurlijk niet, maar op de één of andere manier de mooiste uit mijn
wandelsportcarrière tot nogtoe. Ik wil dan ook de OLAT, met de uitstekende
verzorging, het Nederlands/Belgisch team en tenslotte
de organisatie van dit evenement zeer bedanken voor het geslaagde evenement. Voorts
kijk ik uit naar de Centurion reünie die hopelijk snel zal volgen.
Nu Londen maar weer.........
Martijn Biesmans